Hoe kom ik de winter door..

Toegegeven ik ben een zonnemens. Lange dagen met veel zon open luchten, veel blauw weinig wit. Maar helaas het is weer zover. De tl-buizen moeten nu hun werk doen. Het witte koele z.g. daglicht haalt het niet bij het levendige natuurlicht. Mijn atelier is erop gebouwd, lichtval van verschillende kanten. Toch moet ik door, mijn aandacht gericht op het witte papier, de kwasten druipend van het verfvocht, in actie voor het volgende schilderij. Het kost meer moeite, meer inbeeldingsvermogen. Soms op blote voeten, dabbend in het kleurennat, dan weer het werk rechtop, in de linkerhand de föhn, om de verf sneller te doen drogen. Een speciale techniek die veel concentratie vereist, werkend op de top van inspiratie die langzaam is opgebouwd.
En dan is het er weer. Dat fantastische moment van loslaten, het is gebeurd, voltooid, gedaan.
Elk schilderij kent zo zijn historie, maar die in de winter zijn echt bevochten…

Stilleven in het atelier

Er zijn momenten die je eeuwig wilt laten duren. De stilte, de lichtval, een atmosfeer die vrede ademt. Toe ik deze foto weer terugzag kreeg ik weer dat gevoel van waar het om gaat.
Het doorgronden der dingen.
Een zoektocht naar het elementaire, dat vaak dicht bij huis wordt gevonden.
Zonder woorden, alleen dat ene statement, het arrangement van de voorwerpen die zelf hun verhaal doen.

Herfst 2005

Body-art

Met of zonder streepje, een verzinsel van westerse kunstenaars, die in hun wedloop van wie valt er het meeste op, hun erotische fantasieën omzetten in beelden. Het naakt in de kunst is een edele vorm van voyeurisme, soms niet meer te onderscheiden van pornografie. Het lichaam als kunstwerk is natuurlijk best voor de hand liggend, dagelijks worden wij overstelpt met beelden van mooie mensen, vooral welgevormd en uitdagend. In alle kunstperiodes, ik heb het hier duidelijk niet over stijlen, proberen wij mensen “de mens “ nog idealer te verbeelden dan deze al is. Afhankelijk van het materiaal, drie dimensionaal of op een plat vlak, worden onze diepste dromen door kunstenaars gerealiseerd, wij de aanschouwer zijn het die toekijken: het beeld converteren.
Toch vind ik dit vaak dubieus, preuts en afstandelijk. Ons schoonheidsbewustzijn mag al eeuwenlang niet vanuit onszelf naar buiten gebracht worden, behalve sommige jonge generaties die zich tooien met extravagante kapsels, piercings en van het modebeeld afwijkende kleding.
Terwijl vele natuurvolkeren hun lichaam verheffen tot presentaties van hun zijn, hun wezen en verbeelding. Het wordt vaak al op jonge leeftijd geïmplementeerd, niet als extravagant maar normaal in en bij de cultuur passend.
Wie zijn wij, die steeds verder afdwalen van het wezenlijke van de mens die zich soms wel eens wil verplaatsen in iets anders, iets hogers, noem het voor mijn part spiritueler. Want daar draait kunst toch vaak om, het andere, het diepere, het goddelijke.