Iedereen een kunstenaar

Het gegeven alleen al, dat je kunst aan het maken bent.
Nog steeds heb ik er moeite mee om me na mijn dagelijkse beslommeringen, om te schakelen naar een ander leven.
Omdat ik er voor gekozen heb mijn kunst in alle vrijheid te maken, lees onafhankelijk van wie dan ook, is er de consequentie dat er uit andere bronnen levensmiddelen moeten komen.
Aan de andere kant geeft die vrijheid je ook de mogelijkheid, je zo uniek mogelijk te ontwikkelen.
Toch zit er in je achterhoofd altijd een publiek. Je maakt kunst niet alleen voor jezelf maar je heb ook de behoefte jou ervaringen te delen met een ander.
Wie die ander dan ook mag zijn!
Vaak dagdroom ik van een prachtige ruimte waar mijn werken tot zijn recht kunnen komen.
Als ik op vakantie ben dan gebeurd het ook dat ik op plaatsen kom, waarvan ik zeg "wauw, dit is nu precies zo’n stek waar ik zou willen exposeren."
Meestal is dit geen galerie of andere tentoonstellingsruimte, maar een gebouw waaraan sporen kleven van het verleden.
Vaak zijn het sacrale gebouwen, kerken of moskeeën.
Oude fabrieken of gevangenissen kennen ook eenzelfde sfeer, maar dat zou me minder aantrekken vanwege het feit dat ze niet altijd de verheffing van de mens uitdragen.
Kastelen hebben ook vaak de neiging iets gewelddadigs na te laten.
Toch is het juist dat muffe, die vochtige lucht, bezwangerd van afbraak, die me trekt.
Om daar opnieuw hoop in te brengen, adem in te blazen, die maakt dat de stenen muren opgebouwd door de arbeiders, slaven van een dwingende macht, een waarachtige bestemming krijgen.
Want er is eigenlijk maar één allesoverheersende drive bij kunst maken en dat is de exploratie van de creatieve mens.
Als ik ga zeggen ik ga kunst maken, zou het beter zijn om gewoon aan het werk te gaan en je eigen ding doen: creëren.
Iedereen een kunstenaar......