De kunstenaar als verzamelaar.

Zoals de twee woorden op elkaar lijken, als je ze snel achtereen uitspreekt, zijn ze ook met elkaar verbonden. Tenminste dat ken ik inmiddels vanuit mijn eigen beperkte omgeving. Echter, wanneer gaat het mis? Juist ja, ik zie je al denken, waar blijf ik ermee, bijvoorbeeld bij een verhuizing of zelfs overlijden. Toen ik onlangs definitief mijn atelier in de lelijkste stad van het land vanwege emigratie naar de oosterburen opgaf, naar mijn tweede werkruimte, heb ik dat geweten. Zeker omdat mijn kunstwerken nu niet bepaald het postzegelformaat hebben, werd lijden een last. Daarnaast heb ik al die jaren van noeste arbeid ook nog eens ondergebracht in een aantal tekenlades, die moesten ook verplaatst worden. Misschien voor sommigen een herkenbare situatie. Voor mij in ieder geval een dilemma, hoe en wat te doen, opslaan, deels vernietigen of even pas op de plaats maken. En ja, ik bevind me in die laatste positie. Allereerst een opslagruimte gehuurd. Ik tel die maar op bij mijn woning-atelierhuur en voorlopig al die tekeningen, aquarellen en grafiek mee naar mijn huidige plek. Wat nu? Gaan werken op bescheidener formaat? In ieder geval alles digitaliseren. Wel het minste wat je kunt doen. Kortom het is misschien een antwoord op de vraag die wijlen mijn broer Alexander me stelde, voordat hij zijn laatste adem uitblies: “ En Boudewijn, wat heb je nu geleerd?”

N.B. Hij laat een omvangrijk oeuvre na aan zijn vier kinderen.

Die zitten met de handen in het haar, ja, een serieuze kwestie.