Sicilië 1
Een man op de fiets stopt
even, richt zich tot mijn fotograferende partner en vraagt: “British”, waarop Gonny met
een bevestigend knikje “Yes” zegt. Ik kijk haar verwonderd aan,
ik denk bij mezelf, verloochent ze haar ware nationaliteit niet? Maar de man is me te vlug af
door in gebrekkig Engels te brabbelen dat het zulke “nice people” zijn en
vraagt wat ze van Sicilië vindt. Daarop steken wij beiden als in een gezamenlijke reflex de duim op en voegen er wat “bella” aan toe, waardoor een bewoner van dit inderdaad
erg mooie eiland, ook weer tevreden is gesteld.
Wat wil je nog meer, 25 graden en
een strakblauwe hemel, een plein met oude knoestige ficus benjamin bomen omringd met levensechte palmen. Allemaal heel erg zuidelijk, soms Noord-Afrikaans, dit vanwege de strakke
wit gepleisterde huizen met platte daken aan de kust, maar in de steden ook heel statig barokke en neoclassicistische
paleizen. Anders dan het vaste land, altijd voelbaar de zee aanwezig vaak met uitnodigende
boulevards en heerlijke vismarkten, met een diversiteit van soorten als in een zoölogisch aquarium. We verlustigen ons drie weken aan dit
uiterlijk paradijselijke oord, waarachter zich wel de meest verschrikkelijke complotten
hebben afgespeeld. Zoals een getuige, die we tijdens de tocht over de autosnelweg vanaf Palermo mochten waarnemen bij het
passeren van een levensgroot moment ter nagedachtenis van Falcone en Borsalino, twee magistraten die het kwaad bestreden en bloederig aan hun einde zijn gekomen.
Je probeert dan stiekem ook
iets van die achter de schermen opererende misdaadorganisatie op te vangen. De doctrine van de Amerikaanse maffiafilms zou iedereen tot maffioso maken, want er zijn typetjes genoeg te ontdekken die zo uit de film zouden zijn weggelopen.
Toch toont men wel een diepgeworteld respect voor de doden. Wanneer we tijdens een bezoek aan onze favoriete etensmarkt in de wijk Ballaro brengen, worden we plots geconfronteerd met wat op een oproer lijkt. Op een hoek van de straat, midden in het drukke marktgewoel worden mensen door een man, staande op een podium aangesproken. Is het een politicus of zo, in ieder geval wordt het stil en luistert iedereen er naar. Even later, horen we een bel luiden, een deur gaat open en er wordt een lijkkist naar buiten gedragen. Er vormt zich een stoet van mensen, jong en oud, maar vooral snikkende vrouwen, gekleed in rouwjurken met het hoofd half gesluierd. Waar de stoet langs komt met de kist getorst door noeste mannen, wordt de handel stilgelegd, kruistekens geslagen én geapplaudisseerd. Klappen voor een dode, is het een hommage aan zijn verdienste geleefd te hebben als een kind van het volk?
Ik bestel mijn biefstuk, wat
heet, een grote lap rundvlees die ter plaatse wordt afgesneden op mijn
aanwijzing, ja, anderhalf centimeter dik en reken zes euro af. De man
overhandigt mij, de lap keurig ingepakt, eerst in plastic papierfolie met daarna de met zijn naam bedrukte verpakking eromheen. Met een brede glimlach en een smakelijk eten toegewenst, welgemeend, want
later blijkt inderdaad, als ik het stuk uit mijn vispan, vanwege de grootte, op onze borden schuif,
mals en smakelijk. Er is respect voor eten, dus
ook respect voor leven. De markten daar zijn overvol met alles waarmee we een fantastische
maaltijd kunnen bereiden. Bemerk ik iets iets van meedogenloosheid? Misschien wel, niets wordt verborgen
gehouden, wie een varkenshoofd wil hebben krijgt er een, compleet en wel. En op een schaal liggen
vier schapenkoppen uitgestald. Hun ogen starend in het niet, alsof ze met heimwee terugdenken aan die prachtige groene hellingen waar ze hun buikjes vol aten.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home