Thursday, December 08, 2011

Leven op een heuvelrug



Leven op een heuvelrug
Het klinkt als een titel voor een roman. Misschien klopt dat ook wel, want als je roman koppelt aan romantisch en je kijkt terug op de romantiek in de kunst, dan herken je een aantal aspecten hiervan. Die duiden dan op de natuurbeleving, de interpretatie van die natuur en een soort van arcadisch beeld, ideaal, esthetisch en beladen. Die beladenheid vind je vooral dan terug wanneer weersomstandigheden zoals de storm die het bos geselt en mist die je doet wanen in een van de verhalen van Poe. Ondanks deze natuurkrachten voelt het bos nooit bedreigend, zijn beuken en eiken, iepen en naaldhout omringen je als een tweede huid, een afscherming waarin je kunt huizen. Een plaats die je gaat beleven als een gemeenplaats voor eenieder die oog heeft voor verandering in harmonie. Iedere wandeling roept verassingen op. Dan zijn het de verschillende zwamsoorten, ook speelt het licht een rol wanneer het gefilterd door het gebladerte een sprookjesachtige sfeer schept. Waar reuzenbeuken hun stevige poten in de aarde hebben, waan je je soms in een kathedraal. De vloer daarvan schoongehouden door de beukenbladeren die geen andere begroeiing toelaten. De heuvel oplopend, langs platgetreden paden bereik je de rand die uitkijkt over het Rijndal. In de verte zie je de schoorstenen van Emmerich, nog verder de heuvelrug die aan het Duitse Reichswald grenst. Als je noordelijk de horizon aftuurt, moet daar ergens de Veluwe liggen. Zo hoog is het niet, maar die luttele vijftig meter geven je wel het gevoel van ergens te zijn ver van de hectiek van het dagelijks menselijk verkeer. Het verblijf in het bos, geeft je een andere dimensie in het leven, zeker als je niet veel verder komt dan haar grenzen. Met het oog als camera, neem je de impressies waar en verwerk die in mijn kunst. Lijnenspel. Kleuren ze lossen op inde vlekkerige wereld van de aquarel. Vrij als een danser, bewegen mijn door de hand aangestuurde penselen zich door het gepigmenteerde water. Als vormen opdoemend uit de nevelen, ontstaat een structuur. Wanneer hou ik op, laat ik het overnacht rusten en wordt ik da andere dag getrakteerd op een mooi werk? Het blijft altijd weer een avontuur, een spel met verf en papier, met steeds in je achterhoofd, als een film afdraaiend die overweldigende natuur. Leven op een heuvel, in het bos, de wisseling van seizoenen, ik wil ze allemaal vasthouden.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home