I can’t stand the rain….

Het moet gezegd worden. Ik kan er beter tegen. Het kost me wel moeite, maar na een beetje een opwarmingsessie te hebben gedaan op de roeitrainer, gaat het bloed weer enigszins normaal stromen. Natuurlijk is het een ramp al die regen, maar ja, je kunt er toch niks tegen doen. Trouwens een goede reden om je eens goed te concentreren op die hogere zaken van Kunst maken.
Na de Italiëreis wist ik het weer. Het enige belangrijke in mijn leven is bezig te zijn met al die prachtige kunstzinnige en culturele zaken. De rest moet ik maar eens aan anderen overlaten. Ken je beperking!
Zo heb ik een prachtige film gezien over dans. De film heet “Rhytm, is it.”
Het gaat over een geweldig orkest, de Berliner Symphoniker onder de bezielende leiding van Simon Rattle die Le sacre van Strawinsky met een groep jongeren, tweehonderdvijftig, gaat uitvoeren. Natuurlijk komt daar heel wat bij kijken. Men heeft dan ook een eens zo fantastische choreograaf ingehuurd die van straatkinderen, serieuze dansers weet te maken. Erg inspirerend én een ware les voor eenieder die met kunsteducatie bezig is.
Het belangrijkste aspect wat uit de film naar voren kwam, dat er naast de enorme drive vooral aan inzet en respect voor elkaar werd gewerkt.
Niet zomaar, half er bij staan, maar goed je best doen om samen een groot spektakel te realiseren.
Wat ik natuurlijk ook goed vond was dat je op deze wijze kinderen kunt betrekken bij een pittig stukje muziek.
Ja, die foto van dat atelier is heel iets anders. Daar is het stil en eenzaam. Daar lever ik dagelijks het gevecht met mezelf en het medium.
En iedere keer dat iets “lukt”, kom ik weer een stapje dichterbij.
Waar? Tja, dat is moeilijk uit te leggen, denk maar aan iets veelzeggends, dat wanneer je zo’n schilderij ziet je meteen zegt: oh, gaat het daarover….