Mijn vrienden…..

Het worden er steeds meer. Mijn vrienden van daar die langzaam mijn atelier bevolken. Waren ze eerst somber, nu zijn er zelfs die me breed lachend vanaf het papier aankijken. Ja, want ik heb ze gezien en zij mij. Hun diepliggende ogen, die vertellen verhalen van toen. Verwachtingen opgeroepen door hun vreemde witte leiders. De hoop is gebleven, maar wat kan ik ze meer geven door ze te laten spreken via mijn kunst. Ik haal ze niet helemaal naar hier, want ik vind dat ze daar moeten blijven. In hun eigen wereld, zonder al wat wij hier hebben verworven aan materiele ballast.
Oh, Papua, wat heb je mij geconfronteerd met een ander soort leven, die van de harmonie met de natuur.