Every picture tells you a story

Vroeger had je fotoalbums waarin je dierbaarste herinneringen werden opgeplakt. Wel of niet met de goede lijm, er was ook nog een tijd met van die hoekjes, vaak na jaren aan de achterkant met bruine kringen. Dus toch niet echt zuurvrij, de vrees van elke aquarellist die zijn schilderingen plakt op karton, voordat een glasplaat het werk beschermt voor de buitenwereld.
Het heeft zijn voor en zijn tegen, zo’n boek met prentjes. Makkelijk door te bladeren, ik herinner me nog het familiealbum thuis waar van die kleine vierkante zwart-wit foto’s iets vertelde over mijn ouders huis in Indonesië.
Heel anders was het, dat zonder kleur gedoe, saai en voor mijn gevoel altijd iets wat al jaren voorbij was. Eigenlijk kon ik er maar nooit vrolijk van worden.
Toen ik dan ook voor het eerst mijn moederland bezocht, was het alsof ik van een kleurboek nu de ingekleurde versie te zien kreeg. Nog steeds kan me dat tot tranen toe beroeren, zo ook deze foto, laatst genomen in Sulawesië.
Laatst wil zeggen nog geen twee maanden geleden, vóór de val, ja van de trap. Inmiddels weer langzaam herstellende, bekomt mij een gevoel van heimwee, wanneer ik door mijn digitaal fotoalbum blader. Getuige de intense kleur en de big smile van een gelukkig moment.