WALDBUCH. 1.1 De kunst van het aquarelleren

Als je van aquarelleren houdt ben je vaak een mooi weer mens. Het is een manier van werken waarbij het droogproces een belangrijke rol speelt. Want hoe meer water je toevoegt aan het pigment, des te vloeiender wordt de materie. De kleur die zich vastzet in of op het papier is dan pas definitief, wanneer het water verdampt is. Werk je erg nat, dan zul je de tijd moeten nemen, geduld moeten hebben om het resultaat te zien en te beoordelen. Vooral dat laatste, weten hoe ver het staat met je werk is van primair belang, want schilderen met waterverf is als een ritueel. Een werkwijze waarbij je deel wilt worden van een proces dat vooral gebaseerd is hoe met het toeval om te gaan. Tenminste als je avontuurlijk bent aangelegd en niet alleen gaat voor het eindresultaat. Was aquarel voorheen vaak een tussenfase, die van een voorschets voor een definitief vaak in olieverf gemaakt schilderij, nu zijn er veel kunstenaars die het aquarelleren als autonome methode gebruiken. De puristen zullen een meer voorzichtige weg prefereren, die van natuurlijke droging, opgespannen papier, terwijl de experimenteel ingestelde aquarellist zich bedient van het motto, dat alles mag. Dat ik tot de laatste categorie behoor, komt door mijn altijd nieuwsgierige aard. Hoe ver kun je gaan, zijn er grenzen, dus vooral wat zijn de mogelijkheden. Het is net als bij koken, je hebt basisrecepten, maar door andere dosering en toevoeging van niet vooraf bepaalde ingrediënten zou het wel een heel anders, veel persoonlijker kunnen smaken. Je verwacht een bepaalde uitkomst, die is anders en kan dus erg verrassend zijn.
Zo is voor mij de zoektocht naar de abstracte aquarel altijd een enorme uitdaging geweest. Want hoe ga je om met kleurvlekken, die niet gebonden zijn aan een bepaalde vorm. Of wanneer je met dit medium de ruimte in gaat en het papier als ondergrond wil blijven gebruiken. Dan komt er een ander aspect om de hoek kijken. Die van hoe om te gaan met papier dat niet valk ligt, maar verscheurd, verknipt en met een ondergrond geassembleerd wordt. Het is je terug kind voelen, als in de kleuterperiode, plakken, scheuren, knippen, verven en lijmen. Met in eerste instantie het plezier van het doen.
Zo maak ik mijn serie van het bos. Eerst op kleine schaal, dan gedurfder en groter.
Het “Waldbuch” krijgt langzaam ook meer ruimtelijke vorm, tastbaarder en misschien ook fragieler.